Het was destijds een “blind date”, maar dan georganiseerd door Fietsmaatjes. Peter werd aan mij voorgesteld; in het kort kwam het er op neer dat hij autistisch was, niet kon praten maar kon fietsen als de beste.
Hij kon niet praten? Mijn aarzelingen en onzekerheid werden al snel door Peters begeleidster weggenomen. Geen zorgen hij is gek op koffie, drinkt het zwart, lust bijna alles en kan zelfstandig naar het toilet. Hij vindt het prettig om arm in arm te lopen en loopt gewillig met je mee en ik hoefde niet bang te zijn dat hij er opeens als een speer vandoor zou gaan. Niets aan de hand dus.
Waar wil je heen Peter? Peter maakte een hoop geluiden maar die dienden om de vele prikkels van buitenaf te blokkeren en een antwoord op mijn vraag zat er niet bij. Ik besloot de eerste keer niet te ver weg te gaan. Onderweg was er genoeg te zien. Dus met regelmaat wees ik naar een vliegtuig in de lucht, paarden in de wei, een zwaan in de sloot e.d. en benoemde de dingen die we onderweg tegenkwamen. Als ik naar iets wees, dan wees Peter vrolijk met me mee alsof hij wilde zeggen; ja, ik heb het gezien. Dat maakte me blij, op deze manier was er toch wat communicatie mogelijk.
Op een dag pakte ik de post. Een kaart …. van wie zou die zijn? Ik opende hem en tot mijn stomme verbazing zag ik Peters foto. Hij was niet meer. Het drong niet tot me door. Ik keek nog eens goed naar de foto en toen naar de tekst. Hoe was dat mogelijk? Hij was nog niet oud; energiek, fit en gezond. Lieve Peter het was een voorrecht om je te hebben leren kennen en met je te fietsen. Veel liefs van je fietsmaatje Marianne. Ik zal je missen.